Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/300

 — Nastaję jednak, żebyś nie jechała, nawet otrzymawszy pozwolenie! — powtórzył cicho i smutno.
 — Dlaczego?... Co się stało?
 — Przyjrzawszy się bliżej życiu, które mię czeka, przyszedłem do przekonania, że nie mam prawa wiązać mego losu z nikim, z nikim... A szczególniej z tobą, kochana... — dodał po polsku.
 Milczała przez chwilkę.
 — Nie wiem, nie rozumiem! — szepnęła wreszcie, spoglądając na niego pociemniałemi oczyma.
 Wytrzymał to jej spojrzenie, choć kąty ust mu zadrgały.
 — To życie jest okropne, wciąż narażone na zgubę... w obronie najelementarniejszej godności ludzkiej!
 — Więc ty przypuszczasz, że... ja mogłabym stanąć kiedykolwiek... między tobą a obowiązkiem?...
 — Nie, nie!... Lecz ja sam... Lękam się... ciężar zbyt wielki dla mnie! — Pomyśleć, że życie, że twoje życie zostanie złamane... na zawsze...
 — I tai zostało złamane, jeżeli warto o tem mówić! — szepnęła po polsku.
 — Ach, nie!... Młoda jesteś!... I nie masz pojęcia... Sam nie miałem pojęcia, jak trudno, jak ciężko...
 — Właśnie dlatego... Zresztą to jest wyjście ostateczne, gdy już nie będzie innych...