Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/333

głupstw, po drugie te osobniaki mają doskonałą komunikację z miastem...
 — I my będziem ją mieli!...
 — Ale nie macie!...
 — To się zrobi, to się zrobi!...
 — A ja już zrobiłem.
 — Doskonale. Cóż napisałeś?
 — Wszystko opisałem i prosiłem w imieniu całego ogółu, jako były starosta, o pomoc, o pieniądze, rzeczy, cukier, herbatę, no i o uzyskanie ulg...
 — Chwat jesteś. Masz tam jaką osobę?...
 — Mam.
 — I adres masz?
 — I adres mam.
 — Wybornie... Pozostaje tylko cierpliwie czekać...
 — I wąchać!... — dodał Wujcio, zwracając nos w stronę stojącego przy drzwiach kubła.
 — I tak zostanie do końca żywota waszego, albowiem... błogosławieni są trzeźwi i cisi!... — szepnął zgryźliwie Dobronrawow.
 — Życie więzienne, nużące, jednostajne, ciężkie i szare, gdzie toczy się walka o kruszyny potrzeb i o atomy praw, które jednak dla nas często mają znaczenie niezmiernie doniosłe, są kwestją naszego bytu, ma wiele podobieństwa z życiem ludu pracującego... — filozofował Awdiejenko.