Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/34

 — Za późno!... Czegoś czekał?... Zaraz ruszamy!... Na przyszłej stacji! — odburknął na nieśmiałą prośbę Gawara o kupno gorącej wody.
 — A dlaczego nie rozkuty?... — zwrócił się wbok do żołnierza, prześliznąwszy się wzrokiem po zakutych rękach Gawara.
 — Nie wiem, Spirydonie Ferapontowiczu... — Nie powiedział.
 — Dlaczegoś nie powiedział? Języka w gębie nie masz? O każdym z was pamiętaj!... — huczał podoficer.
 — Nie podchodził nikt, nie pytał... — bronił się chłopak.
 — Jeszcze się pytać każdego z was trzeba!... Wezmę i za karę zostawię cię tak do jutra... Zobaczysz jakie to smaczne.
 — Polityk pewnie, dlatego nie wiedział... — łagodził jeden z konwoju.
 — Wszystko dla mnie jedno — polityk nie polityk!... Powiedziano w przepisach: w czasie drogi z ręcznych kajdan rozkuć, to rozkuć. Jaroszka bierz klucze i otwieraj!...
 Tak się skończyła historja, która w zasypiającym już wagonie powszechne wznieciła zainteresowanie.
 — Dlaczego nie prosicie, żeby was przeniesiono do drugiego wagonu, tam są politycy. A tutaj wy sami jedni! — radził Gawarowi dobrodusznie żołnierz, który mu przyniósł na następnej stacji imbryk wody gorącej.