Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/358

nami ucieczki na stronę Cydzika i jego stronników.
 — Ależ byczo! Patrzcie, mieszkamy tuż obok samego pana naczelnika. Gdybyśmy przebili, tę, oto, ścianę, ręczę, że znaleźlibyśmy się w... sypialni pani naczelnikowej!...
 — Albo jej kucharki!... — wstawił Wątorek.
 — Co to złego?... Odkąd to, towarzyszu, zaczęliście pomiatać kucharkami? Taki hrabia!... One też kobity!...
 — Cicho!... Co tam piszą dalej!... — pytał Cydzik.
 — Dalej piszą, że jest zejście do piwnicy... — czytał mozolnie Wojnart.
 — Pycha! Układa się jak na obstalunek! Co dalej!?
 — Że straż choć chodzi przed bramą, ale przepuszcza wszystkich!...
 — Hurra!... Towarzyszu Wojnarcie, jesteście w Warszawie! A pokłońcie się wtedy mojej starej!
 — Pójdziecie i do mojej matuli!... — śmiał się Gawar.
 Szaleńcy jesteście!... To rzecz niemożliwa!... Cóż wy zębami ten mur przegryziecie? Co?
 — Już niech się towarzysz nie kłopocze, niech się tylko zgodzi i tych mochów namówi!...
 — Namówić ich nietrudno, każdy z nich radby być na wolności... ale jak?
 — A tak: dziurą i na kolej! — szeptał zabawnie Wątorek.