Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/367

 — Józiu, panna Nawrocka z Warszawy, ma do ciebie interes! Pani Dowgiełłowa pisała — powiedziała łagodnie pani domu i wyszła, przymknąwszy drzwi za sobą.
 — Co pani sobie życzy?... Z jakich pani Nawrockich?... Czy nie spokrewnionych czasem z Przybylskimi?... Bo Przybylscy to moi krewni...
 — Nie, na nieszczęście, nie!...
 — Dlaczego na nieszczęście?...
 — Bo może byłoby mi łatwiej...
 — Bardzo proszę!... — rzekł trochę oschlej. — Cóż to takiego?
 Opowiedziała, hamując wzruszenie, okoliczności sprawy. Zdawał się być poruszony.
 — Uciekają z więzienia?... Kto?
 — Katorżnicy.
 — Rosjanie?... Oni mają swoją organizację.
 — Nietylko. Są i Polacy. Wśród nich mój narzeczony Wojnart...
 — Jeden?... Do jakiej partji należy...
 — Czyż nie wszystko jedno...
 — O nie!... Litować się można nad każdym, ale do kraju powracać należy pomagać jedynie... pożytecznym. Co innego ucieczka, co innego pomoc w więzieniu i na wygnaniu...
 Wojnart należy do Związku Walki Czynnej.
 — Co to za związek?... Nie słyszałem... Acha, acha, przypominam sobie: bojówka!
 — Ależ nie!...