Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/387

 — Kto tam?... Czy to panna Nawrocka? — spytał po polsku przytulonych do muru postaci...
 — Jestem. Czego?... — szepnęła jedna z nich występując z cienia.
 — Jestem Gawar. Przyszedłem powiedzieć, że wszystko w porządku i zabrać rzeczy, jeśli macie. Jutro o tej godzinie przyjdzie tu pan Wojnart...
 — Dlaczego nie dziś!?... Dlaczego nie zaraz?!... — krzyknęła Nawrocka, chwytając chłopca za wyciągniętą rękę.
 — Późno już — bąkał.
 — Wcale nie późno!... Wracaj pan natychmiast, nieś mu ubranie, niech przychodzi zaraz!...
 — Dobrze... To prawda!... Dlaczego nie dziś!?... — powtórzył podniecony jej energją.
 — Może jednak lepiej według raz ułożonych planów! — wstawił po rusku Rusanow.
 Gawar już go nie słyszał; szedł krokiem wyciągniętym, ale spokojnym napowrót ku otwartej bramie i oświetlonym oknom naczelnikowskiego mieszkania. Jak mara przemknął się przez smugę padającego stamtąd światła i wszedł bezdźwięcznie jak mara do ciemnej kuchennej sionki. W kuchni wciąż się kłócono, ale gdy był już na piwnicznych schodach, drzwi kuchenne z trzaskiem otwarły się i wyskoczył na dwór, klnąc, stróż naczelnika:
 — Choroba z babami!... Kto ją przegada taką wiedźmę!?...