Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/43

 — Tak.
 — Pie-pie-es?
 — Nie.
 — Es-de?
 — Nie...
 — To któż będziecie?... Może „machajczyk“?...
 — Nie. Ja za... szkołę!
 — Acha!... Administracyjny.
 — Młodziuśki wy bardzo... Siadajcie, starszy zaraz przyjdzie. Bez niego nic nie możemy.
 — O cóż wy w tej szkole?... Zwyczajnie „ucząca się młodzież“? — rozpytywał dalej ten sam ciekawy żołnierz. Inni dość obojętnie słuchali, pykając nieznośny duszący dym machorki. Czytający gazetę oderwał na chwilę od niej oczy i obrzucił Józefa bystrem spojrzeniem.
 — My chcemy własnej szkoły, polskiej szkoły! Jak u was: wy macie własną, my też chcemy własnej.
 — Pocóż ona wam?... Czy nie wszystko jedno; wy tak dobrze mówicie po rusku; będzie lepiej jak się wszyscy w całej imperji będą mogli porozumieć w tym samym języku. Nieprawda, co?...
 — Nie! — gorąco protestował Józef — każdy kocha swój naród, swój język...
 — To tylko przeszkoda!... Nacjonalizm. Lud roboczy całego świata i włościaństwo muszą się połączyć... — rzucił nagle ten, co czytał gazetę.