Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/48

zja“ co chwila tam padały w ogólnym tumulcie słów jak dźwięczny podzwon o nagie kowadło, kujących żelazo miotów.
 Twarze, oczy, uszy skierowały się w tamtą stronę i Józef zabrał się znowu do herbaty.
 Wtem ktoś jakby znany mu, zaczął mówić po rosyjsku.
 — Co to?
 — A nic! Pewnie żołnierze przyszli...
 — A kto z nimi mówi?...
 — Jest tu taki... wielki tego amator niejaki pan Stanisław Butterbrot...
 — Butterbrot?... Ależ znam go dobrze z Pawiaka... To i jego wywożą?
 Podniósł się i chciał biec przywitać, lecz wyjrzawszy za poręcz ławki, spotkał się z tak obojętnem, prawie wrogiem spojrzeniem uzbrojonych w binokle czarnych oczu, że zaniechał zamiaru. Właściciel oczu i binokli wycierał duży garbaty nos brudną chustką i mówił do stojącego obok podoficera konwoju:
 — Ja wam goworju, czto etowo tak nielzia ostawit’... Wy panimajetie, czto zdieś dieło nie w tom, czto ja potierał diengi a dieło w princypie...
 Gawar usiadł szybko na miejscu.
 — Powiedzcie, obywatelu, — zwrócił się do doktora Frączaka, co to za dziwni żołnierze pilnują nas dzisiaj?...