Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/59

 — Chodźcie. Macie pakiet z miasta!... — dodał po polsku.
 — Dla kogo?...
 — Bezimiennie z Komitetu. Pytają ilu was przybyło i proszą o nazwiska. Śpieszcie się! Nie mam czasu!...
 Przejściem szybko przeciskał się ku niemu doktór Frączak.
 — Kogo widzę? Wojnart?... Kiedyś się tu dostał? — zawołał; gdy był już blisko.
 Aresztant zamrugał powiekami, poczem przyjrzał się doktorowi uważnie.
 — Doktór?... Jakim cudem? Więc i was wyłuskali?
 Rzucili się sobie w objęcia, choć mocno im przeszkadzał trzymany przez Wojnarta pakiet.
 — I Dużo was?...
 — Jest sporo...
 — Czy jest kto ze znajomych?...
 — Nikogo. Bolek Potocki.
 Wojnart zrobił niecierpliwy ruch głową.
 — Słuchaj, teraz nie mam czasu. Jestem starostą. O tej porze zwykle najwięcej zajęcia. Jak tylko się załatwię, przyjdę do was. Tymczasem przygotujcie spis i listy... Czy kto ma jaki interes do „małej kamery?“ — spytał głośniej po rusku.
 — Rozumie się. Mamy książki do wymiany.
 — Mam list.
 — Chciałbym przenieść się tam, jeżeli można.