Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/66

 — Nie udało mi się złapać naczelnika więzienia. Wyjechał na miasto, a bez niego zrobić tego nie można. Zresztą wątpliwa rzecz, żeby się zgodził. Chętniej przenoszą stamtąd tu, niż stąd tam... Boją się, abyśmy, zdeklarowani zbrodniarze, nie zepsuli was ostatecznie... — roześmiał się.
 — Więc co zrobimy?...
 — A no, poczekajcie!... Hej towarzysze — zwrócił się głośno po rosyjsku do ogółu więźniów. Czy nie moglibyście posunąć się trochę, każdy choć o cal, aby zrobić miejsce dla przybyłych.
 — Trudno będzie, Władysławie Kaźmierzowiczu! — odrzekł siadając na posłaniu jeden z najbliższych.
 — Leżymy jak śledzie w beczce!...
 — Nawet na drugi bok w nocy obrócić się niepodobna!...
 — Dlaczego nie zażądali, żeby ich pomieszczono w nowem skrzydle?... — wybuchnął znowu Somow.
 — Albo w waszej kamerze? — spytał Awdiejenko.
 — Właśnie będę jutro robił o to starania!... — przyznał się Wojnart.
 — Acha, dla Polaków to będziecie robili starania!... — krzyknął Lesków. — A dla mnie?!
 — Owszem i dla was. Chodzi o dzisiejszą noc!...