Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/70

 — A jak ten wasz brat zwie się?
 — Wojnart. On tu jest, on tu na pewno być musi!...
 — To niewiadomo! — mruczał żandarm. Do oficera!...
 Gawar, który wyglądał wraz z innymi z okna, usłyszawszy nazwisko Wojnarta, nadstawił uszu.
 — Tak, tak: on tu jest! — zawołał głośno w stronę panienki.
 Ta podniosła na niego śliczne szafirowe oczy i nagle pobladła.
 — Niech go pan zawoła! — krzyknął po polsku, stojący poza nią student.
 Gawar kiwnął głową i z trudem zaczął przedzierać się w tył poprzez stłoczonych u okien więźniów.
 — Wojnart? Gdzie Wojnart?... Nie widzieliście Wojnarta? Nie widzieliście gdzie starosty? — pytał na prawo i na lewo, przeciskając się z wagonu do wagonu.
 — Wojnarta?! Wojnarta?... Nie, nie wiemy!...
 — Nie widzieliśmy...
 — Może u katorżników?! — Byłeś pan?!
 — Nie, tam nie puszczają.
 — Podobno z naczelnikiem więzienia załatwia jakieś ostateczne rachunki...
 — Płaci kupcom!...
 — Pieniądze odbiera!...
 — Oho, starostę teraz znaleźć, trudniej niż perłę w morzu...