Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/71

 — On ma teraz głowę spuchniętą jak ceber!...
 Odpowiadali mu więźniowie niechętnie, gorączkowo jak natrętnie brzęczącej musze; byli wzruszeni, podnieceni odjazdem, zajęci śledzeniem przez okna tego, co się na dworcu działo, wypatrywaniem znajomych. Jeszcze raz spróbował Gawar przedostać się do katorżan, którzy pomieszczeni zostali oddzielnie w wagonach okratowanych; lecz z niemi wagony zwykłe nie miały połączenia przez platformy mostkiem i trzeba było zejść na peron.
 — Nie wolno! Nazad... — krzyknął żandarm, pilnujący drzwiczek, i odepchnął chłopca zpowrotem.
 — Ja do starosty Wojnarta... do starosty! — przekładał mu Gawar.
 — Nic nie wiem!... Nazad!... Jaki tam starosta!... — ryczał gniewnie żandarm.
 — Nasz starosta więźniów politycznych!...
 — Pszoł!... pszoł!...
 Popchnął go w piersi włochatą pięścią tak, że chłopak musiał się cofnąć.
 — Wojnart u oficera konwoju — zauważył ktoś ztyłu za nim.
 — A co się stało!
 — Siostra do niego przyszła, woła go!
 — Ach! siostra! Na pewno jest u oficera!... Śpiesz się, śpiesz, bo pociąg niedługo ruszy!...
 Zmęczony, spotniały, zmięty Gawar znowu rozpoczął swoją wędrówkę przez zatkane