Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/86

cie przez żołnierza. Zaniesie chętnie za papierosa.
 — A kiedy ruszamy?
 — Jutro rano.
 Znikł wreszcie na szczycie schodów.
 W sali zaszumiały głosy.
 — Wygląda na to, że wcale nam tu źle nie będzie!...
 — Ba!... Niema porównania z pociągiem... Na barce inna muzyka!
 — A długo podróż potrwa?
 — Wołgą i Kamą do Permu. Jak dobrze pójdzie, będą mgły lub wiatry przeciwne, to i tydzień upłynie!...
 — Ja bo tam wcale do mojej katorgi się nie śpieszę.
 — To się rozumie. Zato ja — administracyjny — jak najprędzejbym chciał z więzienia wyskoczyć i drapnąć...
 — Jeszcze zdążysz. Za nami, skoro się raz brama zawrze: „lasciate ogni speranza“.
 — To też ja nic nie mówię.
 — Hej, kto tam odbiera kartki?
 — Funt cukru i trzy cytryny.
 — Ćwierć funta sera!
 — Tysiąc papierosów...
 — Kiełbasy trzy funty!
 — Całą szynkę...
 — Co tak dużo?...
 — To dla całego towarzystwa...