Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/93

 — Pocoście tu od świtu słońca wystawali? Nie mogliście się choć tego dowiedzieć? Trzeba się było jej spytać!
 — Co mi z tego?
 — Poczekajcie, zaraz przyjdą inne, to się dowiemy...
 — Skądże wiesz, że przyjdą?
 — Przyjdą, zobaczysz. One tam, my tu. Jak w dawnych klasztorach. Za kratami. Hu, — ha! Oremus! „Barbara Ubryk“!...
 Coraz to więcej więźniów wyrajało się na pokład. Gwar zmieszanych głosów, brzęk kadan, szczękanie blaszanych kubków wciąż rosły.
 — Śniadanie, kiedyż dadzą śniadanie?!
 — Gdzie starosta?...
 — Co on z nami robi?... W taką pogodę trzymać ludzi naczczo! Toć to można dostać dziury w brzuchu!
 — A co mówiłem wam: będzie ładnie!... Ocho, Wołga-kochanka, nie zdradzi!...
 — Co za szczęście, że popłyniemy statkiem a nie powiozą nas obrzydliwym pociągiem...
 — Ale pociągiem bylibyśmy o całe dwa miesiące wcześniej na miejscu.
 — Więc, co?
 — Jakto co? Stamtąd zaraz nura!...
 — Ta podróż barką, to dla nas osiedleńców przedłużenie więzienia...