Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/94

 — Ach, znowu!... Sprzeciwieństwo interesów, już i tu gotowiście wprowadzić „antynomje klasowe“!
 — Bo istotnie są wszędzie...
 — Wstydźcie się!...
 — Czego się mamy wstydzić!? Możemy poniechać naszych grupowych, klasowych interesów, ale dlaczego nie mamy o nich wiedzieć i rozumieć ich?
 — No tak, sprzeczajcie się o wartość skorupy z wyjedzonego jajka!...
 — Tu chodzi o prawdę objektywną... Zdawanie sobie sprawę z warunków objektywnych każdego zjawiska...
 — Dość, dość!... Uciszcie się!
 — Dajcie choć tu spokój absolutowi i innym wysokim materjom. Co za nuda!
 — Oto idą kobiety!... Dzień dobry paniom! — zawołał Wujcio, zbliżając się do poprzecznej siatki i uchylając elegancko czapki.
 Z małych drzwiczek górnej kajuty wysypał się rój zsyłanych kobiet. Większość ubrana była w szare aresztanckie spódnice, ale bluzki miały własne, przeważnie jasne, kolorowe. Zroś biło się zaraz weselej. Z obu stron siatki utworzył się zbity tłum. Zamieniano zapytania, szukano starych przyjaciół, zawierano znajomości. Słowa, spojrzenia, uśmiechy młode, wesołe, niekiedy zalotne...
 Mężczyźni wstrząsali drutami, wołając: