Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/96

 Polacy zajęli kupką miejsce w kąciku przy przepierzeniu, dzielącem połowę polityczną od kryminalnej. Słyszeli, że po tamtej stronie przegrody też wrzały głosy i brzęczały łańcuchy.
 — Cóż, znalazłeś swoją? — spytał Wątorek Gawara, kiwając głową w stronę opustoszałego żeńskiego przedziału.
 — Jaką moją? — odparł ten, rumieniąc się mocno.
 — No tę ranną, z którą tutaj zastaliśmy cię samego?!
 — Nic, nie rozumiem!... mruczał chłopak, oblewając się wprost purpurą.
 — Nie masz się czego wstydzić: była ładna, doprawdy ładna! Widziałem!...
 — Dajcie mu spokój, on sam jeszcze jak dziewucha!
 — Nie było jej!... — wtrącił posępnie i krótko Wickiewicz.
 — Ładna, ale ja wolę rudą! Swarna dziopa! Jest co w rękę wziąć. Niech będzie moja. Wolę ją! — postanowił Wątorek.
 — Gadanie!... Ma ona pewnie lepszych niż ty!... — mruknął Wickiewicz.
 — Co to lepszych? Ten lepszy kto umie zdobyć! Dlaczego inteligent ma być lepszy? — wmieszał się Finkelbaum.
 — A o czem tybyś z nią gadał, Finkelbaum? — spytał szyderczo Cydzik.