Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/98

 — Większość zawsze powie, żeby usunąć, ale to skomplikuje mocno wiele rzeczy... Zobaczy pan...
 — Słuchaj, Gawar, chciałeś mi pomagać, a podziałeś się gdzieś, że nie mogłem się ciebie dowołać!
 — Nie znalazłem pana na pokładzie!...
 — Trzeba było zastukać w furtkę, zapowiedziałem warcie, żeby cię puściła. A teraz czy mógłbyś przepisać rachunek?
 — Owszem.
 — Więc chodź do kuchni, bo ja tam muszę przyjąć zakupione wczoraj kartofle i warzywa.
 — A co będzie na obiad? — spytał Wujcio.
 — Będzie barszcz zabielany z kartoflami!
 — No, a... tego?
 Złożył dłoń w kształcie kubka i przechylił od ust.
 Wojnart potrząsł przecząco głową.
 — Ani kieliszeczka nawet? Na cześć odjazdu z ojczyzny! Co?!
 — Nie, nie mogę! Uzyskałem rozmaite ulgi przy zakupach produktów. Pozwolono nam przebywać cały dzień na pokładzie, czego zabrania regulamin, zgodzono się na uproszczenie przesyłania korespondencji i pieniędzy. Zezwolono na palenie tytoniu w kajucie. Muszę przestrzegać tem bardziej innych zakazów...
 Wujcio skrzywił usta.
 — Niktby nie wiedział.