Strona:Wacław Sieroszewski - Bajka o Żelaznym Wilku.djvu/151

 — Ach, ach!... — wołały damy. — Oni już... tutaj idą!...
 — Czegóż chcą?
 — Mówiłam ci: dawno już należało ustąpić! Chcą, żebyś oddał Taturze królewnę i w ten sposób ocalił państwo i siebie!
 — Zapominasz, żeśmy uradzili inaczej... Sama mówiłaś, że nigdy...
 — Ale zmieniłam zdanie, gdyż inaczej nie można!
 — Ach, ach, już są! — wołały damy i, zakrywając oczy rękami, otoczyły Królową.
 Mnogie ciężkie kroki zadudniły na schodach, zachrzęściały u podwoi oręże. Król zmarszczył brwi.
 — Idź, powiedz im, żeby zeszli do przedsionka, że przyjdę tam zaraz! Jednocześnie znaleź i przyprowadź mi Taturę!
 — Strażnik Koronny wyjechał dziś w nocy z hufcem rycerzy! Niema go! — odpowiedział dworzanin.
 — Dokąd wyjechał?
 — Niewiadomo!
 — W takim razie... niech zaczekają! — odrzekł z namysłem Król.
 Niezadługo potym, stojąc na stopniach przedsionka, przyjmował starszyznę wojskową. Cały dziedziniec aż po bramę wjazdową zalegał ciemny tłum wojowników, jeżyły się nad nim dzidy, błyskały miecze i halabardy, chwiały się na szyszakach białe, czarne i purpurowe kity z piór oraz końskiej grzywy. Wszyscy w skupieniu czekali końca królewskiej rozmowy. Poza Królem w pewnej odległości stała Królowa, królewicz i dwór; z góry ze swego balkonu, spowitego różami, przyglądała się im królewna. Wiedziała, że o nią chodzi, i smutne oczy od czasu do czasu wznosiła i zapuszczała za mury w dalekie mgliste widnokręgi.
 — Więc życzycie sobie, żeby wódz wasz, Wielki Strażnik Koronny Tatura, za żonę pojął moją córkę, królewnę Zofję? czy tak? — spytał Król ostrym głosem.
 — Tak! tak!... Chcemy! — potoczyło się głuchym grzmotem po tłumach.