Strona:Wacław Sieroszewski - Bajka o Żelaznym Wilku.djvu/152

 — Ale Tatury niema! Pojmujecie, że tej sprawy nie można zaocznie załatwiać.
 — Mój brat napewno się zgodzi! — odpowiedział młodszy Tatura, kryjący się w ostatnich szeregach wojskowej starszyzny.
 — Tak, tak! Tatura! Niech żyje Tatura!... Niech żyje Królewna-zbawczyni!... Musi się zgodzić Tatura! Władca Północy i Południa idzie wprost na zamek! Wojska niema... nas mała garść! Co poczniemy wobec takiej potęgi? Zginiemy bez śladu my i żony i dzieci nasze!... Gdzie przejdą barbarzyńcy, nie zostaje nic prócz dymu i popiołu! Używają czarów, przeciw którym nic nie pomoże prócz czarów... Gwiaździarz gadał, że gwiazdy... Innej rady niema! — zawrzało znowu wśród wojska.
 Król czekał, aż się uciszy, poczym skinął głową.
 — Dobrze!... Stanie się, jak tego wymaga bezpieczeństwo państwa i wasze! Wracajcie do koszar i na strażnice!
 — Niech żyje Król! Niech żyje Królewna, wybawicielka nasza! Niech żyje pan nasz, Wielki Tatura!... — wrzasnęła część tłumów, ale reszta rozchodziła się w milczeniu, widocznie oszołomiona zbyt łatwym zwycięstwem.
 — Należało żądać jeszcze zdwojenia żołdu — gadali, zbierając się w małe gromadki. Ale Goleń i młodszy Tatura kazali dziesiętnikom rozpędzać skupionych i prowadzić zaraz do koszar.
 Wieczorem przemknęła się cichutko królewna do sypialni ojca.
 — Cóż będzie, ojcze? — spytała.
 — A nic, będziemy zwlekać. Zobaczymy, co nam Bączuś przyniesie. Na porozumienie się z Władcą Północy i Południa zawsze dość mamy czasu. Tatury na szczęście niema, wyjechał!
 — Wróci, ojczulku, wróci! To wybieg! — wyszeptała królewna.
 — Myślę, że nie. Myślę, że on na swoją rękę pojechał umawiać się z najezdcami...
 — Jak udzielny monarcha! — uśmiechnęła się królewna.
 Król w milczeniu głowę opuścił.