Strona:Wacław Sieroszewski - Bajka o Żelaznym Wilku.djvu/165

 — Właśnie, właśnie! Zapewne! Ale widziałaś sama, co mogę!...
 Królewna spojrzała na ojca żałośnie.
 — A czyżby... nie można... zwlec jeszcze trochę? Może Bączuś... nareszcie przyprowadzi... odsiecz?...
 — Nie słychać o nim! Przeciwnie, ci rycerze i wojewodowie, na których liczyłem, przeszli na stronę Rondla i poddali się Władcy Północy i Południa. W ten sposób zachowali swe włości... Mówił mi to Tatura... Wyliczał wszystkich... Zamków im nie popalono!... Niema rady, córko, niema!...
 Królewna zwiesiła głowę.
 — Pozwól, ojcze — szepnęła. — Jeszcze parę dni! Spróbuję co innego!...
 — Więc dobrze! Niech będzie... jeszcze dwa dni, choć Tatura na to się wścieknie!... On żądał, żeby ślub był jutro!
 Królewna drgnęła.
 — Nie, nigdy!... Dwa dni... ojcze, dwa dni!...
 Odeszła zgnębiona, przejęta odrazą do samej siebie, jak gdyby tym jej ślicznym ciałem, temi rękami wytoczonemi z marmuru, tą smukłą szyją, jak kielich lilji, tą jej głową, kształtną jak pąk czarnej róży, temi oczami, jasnemi jak gwiazdy, już zawładnął jakiś obrzydliwy potwór, owinął je zimnemi skrętami, splugawił, obrzydził...
 — Zostanę jego wieczną niewolnicą, będzie śledził chytrze każdy mój krok, każde słowo, każdą myśl!... Nie chcę, nie chcę!...
 Wyprostowała się i spojrzała z piętra w dół schodów do przedsionka, gdzie rycerze z pałacowej straży grali w kości i gawędzili, popijając wino.
 — Czy Wasza książęca Mość życzy sobie kogo zobaczyć? — spytała słodziuchno jedna z dam dworskich, zbliżając się z ukłonem.
 — Nikogo, nikogo nie potrzebuję! proszę mię zostawić w spokoju!
 Pobiegła na górę i, zamknąwszy się w swoim pokoju, napisała słów kilka do Bączusia. Opowiedziała pokrótce przebieg wypadków, bunt żołnierzy, groźby Tatury, żądanie jej ręki i połowy państwa na wiano...