Strona:Wacław Sieroszewski - Bajka o Żelaznym Wilku.djvu/171

 — Coś ty, nieszczęśliwa dziewczyno, zrobiła!... — jęknął Król, spostrzegszy córkę.
 Siedział w fotelu, chory z przygnębienia, i trzymał w opuszczonej bezwładnie ręce zapisany zwitek pergaminu. Podał go królewnie, poznała go odrazu, nie potrzebowała czytać.
 — Chciałam, ojcze, ratować nas!
 — Tak, a zamiast tego zgubiłaś nas ostatecznie... Ten niegodziwiec już żadnych sobie z nami ceremonji nie robi. Już nie prosi, a rozkazuje... Żąda, żeby ślub odbył się pojutrze!
 — Nie mam wcale zamiaru wychodzić za niego!
 — Co?...
 Król spróbował wstać, ale siły go opuściły.
 — Sama to mu powiedz! — szepnął złamanym głosem, — ja już nic nie mogę!
 Klasnął w dłonie na służącego.
 — Prosić Koronnego Strażnika!
 Wszedł Tatura i stanął naprzeciw królewny.
 — Dostojniku, córka nasza powiedziała nam przed chwilą, że nie ma wcale zamiaru wstępować obecnie w związki małżeńskie!
 Tatura podniósł głowę i wyprostował się.
 — Aha, coś nowego! Niech królewna sama raczy to powtórzyć!
 — Tak, Wielki Strażniku królewski, nigdy nie zostanę twoją żoną!...
 Przez mgnienie oka mierzyli się oczyma, królewna nie ustępowała.
 — Nie mam zamiaru ani obowiązku zrzekać się swych praw, Wasza Królewska Mość! Wola narodu, a co ważniejsza, wola wojska chce tego związku, który wczoraj wszak został już publicznie ogłoszony i zatwierdzony... Może mię królewna nie kochać, ale pójść za mnie musi, choćby siłą przyszło mi dobijać się tego...
 Królewna z lekka odwróciła się od niego i, szepcąc, nachyliła do ojca.
 — Więc to...taka, więc to taka nagroda!... Nietylko, że tutaj spiskują