Strona:Wacław Sieroszewski - Bajka o Żelaznym Wilku.djvu/66

 — A cóż innego może zrobić!? I tak wezmą zamek, gdy nas zniosą... A nie wezmą szturmem, to go ogłodzą!... — odrzekł rycerz Biały.
 Królowi serce się ściskało, gdy tych domysłów słuchał, ale nie dał poznać po sobie.
 — Dobrze!... Wszyscy więc zgadzacie się na odwrót, ale w jaką stronę?...
 — Ku Czesławcom. Tam Skowroń już powinien był nadciągnąć!... — radził Rycerz Płomienny.
 — O ile go nie obiegli i nie wstrzymali tamtejsi chłopi... Od naszej wygranej albo przegranej zależy, czy powstanie na kraj cały się rozszerzy czy zgaśnie!... — zauważył posępnie rycerz Czarny.
 Król słuchał spokojnie.
 — Uważam, że należy ...do chłopów, do chłopów! — rzekł wreszcie surowo.
 Rycerze wyprostowali się i umilkli.
 — Chyba po to pójdziemy do nich, żeby nas dobili — szepnął rycerz Błękitny.
 — Przenigdy nie uczynimy tego... Zginiemy na wieczne czasy! — zawołał rycerz Czarny.
 Nagle odchylił się róg namiotu i wbiegł wojownik w krwi, kurzu i znoju, bez hełmu na głowie, z mieczem strzaskanym w ręku.
 — Ratuj się, Królu!... Wilcy przerwali szeregi, są już w obozie!...
 — Na koń! — krzyknął Król. — Gdzie mój hełm, gdzie miecz!?
 Drżącemi rękami długą złotą brodę wedle starodawnego obyczaju za wycięcie pancerza zakładał, aby mu nie przeszkadzała w boju, a giermkowie tymczasem ściągali na nim sprzączki zbroi, nieśli mu hełm złocisty i nowy, polerowny miecz. Biały rumak niecierpliwie tańczył i grzebał kopytami ziemię przed namiotem. W obozie kotłował się bój i szerzył się popłoch... Wśród strasznej wrzawy przelewała się z końca w koniec ciżba ludzka, obalając po drodze wszystko. Ogromne bogactwa, beczki z pieniędzmi, skrzynie ze złotemi naczyniami, drogie