Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/114

—   106   —

mały wzgórek w widłach zlewu z rzeką główną, Bystrą, bezimiennej rzeczułki.
 — Tutaj stanie!... Tu będzie łatwo postawić palisadę, a od tamtej strony bronią dostępu obie rzeki!
 Chruszczów patrzał na niego napoły z zachwytem, napoły z niedowierzaniem.
 — Czyś ty czasem nie pił wczoraj za dużo, Beniowski, tutejszej zatrutej muchomorami gorzałki?
 — Co?...
 — Nic!... Zwyczajne marudzenie starego niedowiarka!...
 — Nie będziesz miał bogów cudzych nade mnie!... Pamiętasz, coś obiecał?
 — Pamiętam, szalony bałamucie, pamiętam...
 — Więc do widzenia tymczasem.
 — Dokąd idziesz?...
 — Ograć przyszłych budowniczych szkoły!...
 — Co ty mówisz!...
 — Mówię prawdę. I tak już za długo kazałem im czekać... Ale i to leży w planach naszych!...
 Kiwnął głową Chruszczowowi i skierował się przez chrzęszczące i rozstępujące się przed jego rękami i nogami zarośla ku miasteczku, migającemu poprzez sieć gałęzi czerwoną łuną ogni.
 Gdy zbliżył się do mieszkania Nowosiłowa, gromadki ubielonych szronem psów, śpiące kupami obok stojących rzędem sanek, zerwały się i skoczyły ku niemu z groźnem warczeniem. Na-