Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/116

—   108   —

czały rznięte gąsiorki z wódkami, cynowe misy z przekąskami i srebrne czarki.
 — Naczelnik go zatrzymał — tłumaczył Beniowskiego komendant.
 — Mógł się wykręcić!... — burknął Nowosiłow.
 — Ba, on powiada... — zaczął kozak, lecz urwał trącony w łokieć przez Beniowskiego; mrugnął jeno znacząco na sekretarza.
 — Cóż, nie traćmy czasu!... — nalegał Proskuriakow, którego oczu nie uszło zmieszanie komendanta.
 Ustawiono szachy i obecni otoczyli zwartem kołem grających.
 Grano do białego dnia. Z pięciu partyj Beniowski wygrał cztery. Gdy po rozejściu się gości gospodarz i komendant liczyli i dzielili pieniądze, Beniowski wstał nagle i poprosił, żeby mu pozwolono się umyć i oporządzić odzież, gdyż wprost stąd iść musi do naczelnika na lekcje.
 — Nie będziesz spał?...
 — Nie. Kiedyż mam spać?...
 — A wieczorem przyjdziesz?... Słyszałeś, że to ma być u mnie!... — zauważył komendant.
 — Słyszałem, ale nie wiem, czy co z tego będzie... Z niewyspaną głową łatwo przegrać i długo tak nie pociągnę!
 — To prawda!... Więc chyba w niedziele i święta tylko grać będziemy!