Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/219

—   211   —

Niech mi jednak pani wierzy, że ze wszystkich... ze wszystkich, jacy tu są...
 Na korytarzu zaszurgały pilśniowe pimy Mironowny.
 — Dzięki ci, dzięki!... — szepnęła dziewczyna, chowając ręce pod kołdrę. Beniowski również odsunął się dalej. Stara obejrzała ich podejrzliwie.
 — Iwan Piotrowicz woła was, panie Beniowski, do kancelarji. Idźcie zaraz... Wysiadujecie tu bez potrzeby! — zrzędziła.
 Beniowski wstał i, unikając spojrzenia dziewczęcia, ukłonił się i wyszedł.
 Niłow siedział sam w swojej kancelarji.
 Gdy Beniowski wszedł, kazał mu drzwi za sobą przymknąć i przybliżyć się.
 — Powiedz mi, jak to tam było z tą... grą z Kazarinowym i kupcami? — spytał poufale.
 Beniowski opowiedział mu w zabawny sposób swoją pierwszą przygodę, swój strach przed własnem powodzeniem, chęć zwrócenia komendantowi pieniędzy, propozycję Czernycha i spółkę jego z sekretarzem, wreszcie dąsy przegrywających kupców, ich pogróżki i nadzieje na sprowadzonego Koleskowa...
 — I cóż: myślisz, że wygrasz?
 — Nie wiem, nie znam tego młodzieńca. Przypuszczam jednak, że się oprę...
 — Dlaczegóż więc zwłóczysz?
 — Nie czuję się jeszcze na siłach... Następnie miałem ze szkołą kłopoty...