Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/229

—   221   —

 — Czy znasz porucznika Norina? — spytał na odchodnem.
 — Owszem, znam go trochę... Razem służyliśmy...
 — Prosi, abym mu pożyczył pięćset rubli na uekwipowanie się; mianowano go komendantem w Niżnim Ostrogu...
 Sybajew uśmiechnął się.
 — Nie odda, na to się przygotuj. Gdy ktoś z władzy pożycza od wygnańca, znaczy to, że mu coś zabiera.
 — Nie o to chodzi, lecz czy można polegać na innej jego obietnicy...
 — O ile nie tyczy się... pieniędzy!
 Uścisnęli się za ręce i już mieli się rozejść, gdy nagle Beniowski oparł dłoń na ramieniu oficera.
 — Sybajew, czy ty druh mój?
 — Tak, wszak uratowałeś mi życie i... wyprowadzisz nas z tej obecnej małości do wielkich rzeczy... Z tobą nic mi nie straszne! Ty jeden tu masz rozum i duszę!
 — Słuchaj, zbliżają się ważne sprawy, czuję, że mam coraz więcej nieprzyjaciół. Niedługo może zostanę zupełnie... osamotniony. Nie chciałbym być napadnięty... ztyłu... znienacka. Rozumiesz, hę?...
 — Któżby śmiał?...
 — Oby tylko nie swoi. Więc pamiętaj!
 — Lecz co mam robić?
 — Tymczasem nic. Czasem poglądaj za mną