Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/238

—   230   —

stukał wziętym pionkiem cichutko po stole; Beniowski był blady, ale pozatem niczem nie zdradzał wzruszenia.
 — Szach i mat!... Muuurrowany!... Moja!... Wziąłem! — wykrzyknął radośnie Koleskow.
 Uczynił się ruch, wiele osób powstało i wzburzone głosy zaczęły się spierać:
 — Wygrał... Wygrał!
 — Gdzie zaś!... Prosty wypadek!...
 — Górą nasza!...
 Tłum zakolebał się i odepchnął w tył Nastazję.
 — Źle będzie z Beniowskim!... Ojciec trzyma za nim... stawia... Jak przegra to grubo, a jak straci, to znasz tatkę: nie daruje mu stary!... Będzie źle!... Szkoda mi go, zawszeć on prawdziwy wojskowy i... poczciwe „uczydło“!... Nie nęka tak jak ten stary diak przeszłego roku!... — szeptał Grześ.
 — Boże, Boże!... Pocóż on gra? Ostrzegałam go!...
 — To pani zna się na szachach?... — spytał niespodzianie Stiepanow, który już ich zdołał odszukać. — Jestem przyjacielem Beniowskiego i mogę ręczyć pani, że na świecie niema przedniejszego nadeń gracza.
 — A jednak przegrał!...
 — Wypadek. A może miał w tym czasie zbytnie szczęście w czem innem?... — dodał znacząco.