Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/265

—   257   —

 — Ach, tak nawet! Dobrze!... Zaraz mu to wymówię...
 — Broń Boże!... To materja delikatna!... Gotowi nas w razie czego pomawiać o przymus... Niech mu tylko Wasza Wysoka Szlachetność da poczuć pewien chłód usposobienia, a on zaraz wyrozumie, o co chodzi! Ostra on sztuka!...
 — Oho, ostra!... Ale i kosa na kamieniu się szczerbi!
 Zacni wspólnicy uścisnęli się za ręce i rozstali, niezmiernie z siebie zadowoleni.
 Niłow udał się na niewieścią połowę domu szukać córki, czuł potrzebę zobaczenia się i pogadania z nią. Nie znalazłszy dziewczyny w pokoju, podreptał do kuchni.
 — Gdzie Nastka!?
 — W szkole.
 — To chodzi?
 — Jeździ, a nie chodzi... z Mironowną... rozumie się....
 — Nie wiem. Poco jej to?... Głupstwo i tyle!
 — Przecież się zgodziłeś!...
 — Nic nie pamiętam. Miał uczyć dzieci u nas... Nie wypada naczelnikównie...
 — Idź już, idź, stary, i połóż się spać... Zakropiłeś znowu czuba od samego rana... Stoisz tutaj w otwartych drzwiach, przeciąg robisz, ciasto mi przez ciebie nie wyrośnie, a do świąt zostało dwa dni!...
 Niłow nie ruszał się, patrzał na nią zpodełba