Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/276

—   268   —

 Kopnął nogą we drzwi Naścinej komnatki.
 — Zamknęła i klucze z sobą wzięła. Ma tam swoje dziewicze sekrety...
 — Przed ojcem, co?...
 — I ojciec mężczyzną jest i przed nim srom niewieści Matka Boska chować każe!
 Niłow mruczał, odchodził i znów wracał, rozpalony coraz silniejszą gorączką. Niezmiernie więc ucieszyła się Mironowna, gdy wystraszony kozak ordynans oznajmił przybycie Beniowskiego. Niłow patrzał na kozaka tępemi oczyma, jakby go nie rozumiał.
 — Aa!... Beniowski!... — rzekł wreszcie. — Dobrze! Niech wejdzie! Prowadź go!
 Gdy Beniowski stanął wyciągnięty po żołniersku w progu, naczelnik wlepił weń ten sam wzrok tępy i zamglony.
 — Przyszedłeś?... A?... A wczoraj, co... co wczoraj robiłeś, ha? Czy wiesz, coś zrobił wczoraj, czy wiesz?...
 — Wasza Wysoka Szlachetność, bardzo byłem chory i dziś jeszcze z trudem... przywlokłem się!
 — Ha, gadaj zdrów!... Znamy te kłamstwa!... Choroba, zawsze choroba!...
 — Nie ja tylko byłem chory, ale cała nas gromada, a jeden nawet... umarł, gość mój Czurin, brat kapitana z okrętu „Piotra i Pawła“.
 Niłow zrobił wysiłek, zamyślił się i jak gdyby zaczął trzeźwieć.
 — Umarł, mówisz? A możeście go... zabili!?