Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/280

—   272   —

 — A często pijacie w domu herbatę?... wmieszał się Niłow.
 — Kilka razy na dzień, zwyczajnie jak wszyscy!... — odparł zdziwiony Kazarinow. Parzymy brzuchy! Wiadomo: zimny klimat kamczacki!
 — Jacy ci wygnańcy jednak dobrzy! — zaśpiewała niespodzianie Marta Karłowna drżącym trochę głosem. — Przynieśli mi wczoraj w prezencie noworocznym dwie głowy cukru... Dostali je pono od was, zacny Tymofieju Archipyczu!... Napoczniemy ją właśnie...
 Uprzejmy uśmiech znikł nagle z twarzy kupca, zbladł jak chusta.
 — Co wam jest? — już zupełnie przerażonym głosem zaszeptała Niłowowa. — Czy nie boli was co, Timofieju Archipyczu?...
 — Właśnie. Dolegliwość mam przykrą, muszę wyjść!
 — Nie waż się! Siadaj i pij zaraz razem z nami!... Będzie ci lepiej!... — warknął Niłow.
 Mimo to Kazarinow spróbował wstać, lecz skoczyli doń obcesem sekretarz i komendant.
 — Musisz pić!... Pij albo przyznaj się, coś zrobił? — wołali.
 Obejrzał się kupiec za siebie, spaśne ciało pochylił naprzód, jak do ucieczki; wtem spostrzegł we drzwiach gniewną, surową twarz Beniowskiego, ręce przed siebie wyciągnął i upadł na kolana.
 — Łaski, naczelniku, łaski, Iwanie Piotrowi-