Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/43

—   35   —

łzami oczy patrzały dobrotliwie na zbliżających się wygnańców.
 — Witam was, męczennicy!... — rzekł niskim, dźwięcznym głosem, obnażając głowę.
 — Kto to?... — spytał Beniowski.
 — To Chruszczow, nasz starosta!
 — Chruszczów, Jeronim Antonowicz?... powtórzy Baturin, przepychając się przez tłum. — Tyżeś to, książę? Nie poznajesz mię?...
 Chruszczów pilnie wpatrzył się w twarz mówiącego i potrząsnął głową.
 — Nie, nie poznaję!... Któż pan jesteś?...
 — Oficer z twego pułku... Ten sam, co cię niegdyś aresztował... Baturin!...
 — Baturin?... Aha, przypominam sobie!... Jakżeś się tu dostał?...
 Baturin uśmiechnął się z przymusem.
 — Los!... Poczęści... Nie mogłem zapomnieć was... Gdyśmy wtedy u was... byli... A następnie... tej chwili, gdy nad wami łamano szpadę... na... placu.
 — Bracie mój... i duszo powołana!... — szepnął Chruszczow.
 Pochylił się nagle ze stopni, objął wygnańca za ramiona i ucałował w usta; poczem, trzymając go za ręce, powiódł w głąb mieszkania. Wzruszeni wygnańcy tłumnie poszli za nimi, stukając po schodkach przemarzłem obuwiem i dzwoniąc wnoszoną do sionki bronią.
 W obszernej izbie było prawie ciemno, gdyż małe okienka, grubym przysłonięte lodem, roz-