Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski I.djvu/57

—   49   —

królem! — westchnął pół smutno, pół żartobliwie Chruszczów.
 Beniowski wyciągnął rękę po książkę.
 — O, i mapy są!... Pysznie!... O nie właśnie chodziło!
 — Są lepsze w kancelarji i dostać je można!...
 — Więc książę się zgadza?...
 — Pogadamy o tem po powrocie z miasta!...
 Beniowski włożył czapkę oraz futro aby odprowadzić go trochę.
 Żywa, płomienista zorza poranna prześwieć cała przez osędziały od szronu las. Dalej ku północy nad puszczą wznosiły się wysoko w błękitach gorejące szkarłatem czuby gór. Ku morzu zaś otwierała się mroźna, blada, zamglona otchłań.
 W wiosce już nie spano; ze wszystkich kominów kurzyło się i rozlegały się ostro w twardem powietrzu głosy ludzi, skrzyp sani i poszczekiwanie psów. Gromadka wygnańców z łopatami i siekierami przyłączyła się rychło do Chruszczowa. Beniowski porzucił ich na skręcie, wrócił do wioski i przedewszystkiem obszedł, obejrzał uważnie osiedle, gdzie chwilowo zamieszkał. Był to mały, dość dobrze zaopatrzony na zimę domek; sągi przygotowanego na opał drzewa stały na zadworku, stosy lodu do topienia na wodę błyszczały pod ścianą jak kryształ w promieniach wschodzącego słońca.
 Alajda w krótkim kaftaniku, z gołą głową, wyskoczyła z sionki z nożem w ręku i, rzuciwszy