Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/173

—   165   —

 — Ale ostatni twój występek przeszedł wszelką miarę i Rada skazuje cię na śmierć!
 — Na śmierć... — powtórzył Stiepanow. — Na śmierć!... A ja myślałem właśnie, że teraz, kiedy wiem...
 Pobladł, zachwiał się i pochylił na ręce Panowa.
 — Tchórzu nikczemny!... — gromił go ten, ale widząc, że Stiepanow leży bezwładny, zawołał przejmującym głosem:
 — Umiera!... Serce pękło!... Umarł!...
 Przypadł Meder i zaczął trzeźwić omdlałego octem i „amonjacką“ solą. Wśród zebranych powstał ruch.
 — Czego go trzeźwicie? Niech ginie pies podły!
 — Oho! Dlaczegóż to tak poprostu!
 — Musi wysłuchać wyroku do końca!...
 — Niech mu wszystko wyczytają, co zrobił, niech wie! — ozwały się głosy.
 Chruszczow szybko pisał wyrok na rogu stołu. Meder podsunął skazańcowi przygotowany kubek. Gdy nieszczęśnik otworzył oczy i ujrzał go przed sobą, znowu zmysły postradał.
 — Gachu przeklęty, co masz odwagę zadzierać jeno białogłowskie spódnice!... — zasyczał Panow, chyląc się nad nim z obnażonym sztyletem. Beniowski schwycił go za rękę.
 — Co robisz, Pawle, zastanów się!
 — Idź precz!... Mam prawo żądać, żeby choć