Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/174

—   166   —

w ostatniej chwili nie kalał rodowego naszego imienia!
 — Słuchaj: on żyć będzie!... Upewniam cię!
 — Wolej, żeby umarł!... Niewiadomo, co jeszcze od niego nas czeka!... — odrzucił zapalczywie.
 — Pozwólcie... pozwólcie mi raz jeszcze przed zgonem... zwrócić się!... — zaczął głuchym głosem Stiepanow, dźwigając się z trudnością.
 — Milcz, milcz, psie!... Zdrajco!... Pij!... — rozlegały się głosy.
 — Niech mówi!... Każdy ma prawo przemówić ostatni raz przed śmiercią!... — wołali inni.
 — Niech mówi!... — rozkazał Beniowski.
 Stiepanow zwrócił ku niemu trupią twarz i padł na kolana z wyciągniętemi rękoma:
 — Łaski!... Łaski, najwspaniałomyślniejszy z ludzi!... Zaiste nie jestem godzien... Jako nędznego... robaka... rozdeptać mię winieneś... Ale zważ, że skoro nie będziesz... że skoro ona... nie będzie nigdy... niema powodu... Nieszczęsna moja nienawiść w najwierniejszą zamieni się miłość!... Zostanę czem chcecie... kuchtą... oprawcą... czyścicielem okrętowych ustępów... jeno błagam... łaski!... Wywieźcie mię na jaką wyspę bezludną i rzućcie, ale... pozwólcie mi odkupić... winy moje, zmazać hańbę moją... Wszak życie całe jeszcze przede mną. Wszak mam zaledwie trzydzieści pięć lat... trzydzieści pięć... O ludzie!