Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/25

—   17   —

 Do Beniowskiego podszedł zmieszany Panow:
 — Daruj, byłem wprowadzony w błąd... Ten Stiepanow... Ale widzisz: kodeks Piotra Wielkiego mówi podobno wyraźnie o przywróceniu praw tym wygnańcom, którzy wykryją jakąś zbrodnię, zamach stanu lub spisek...
 — Grożące całości państwa, albo zdrowiu i mieniu urzędników państwowych... Otóż wykrycie, iż cukier, podarowany nam przez Kazarinowa, był zatruty, będzie uważany za taką zasługę, gdyż mógł on być przez nas... podarowany naczelnikowi kraju, sekretarzowi, oraz innym... — dodał Beniowski znacząco.
 Zebrani znowu roześmieli się głośno.
 — A stało się to również za zgodą Kazarinowa, który przyznał się do zamiaru strucia urzędników, lecz za szczere wyznanie winy, głęboką skruchę i obietnicę poprawy, zostanie ukarany jedynie konfiskatą majątku i zesłaniem jako poborca rządowy na wyspy Kurylskie...
 — Ukarali kota sadłem!...
 — Za rok będzie miał drugie tyle!...
 — Kruk krukowi oka nie wykole... Wiadomo!
 — Szajka!
 — Będzie darł z żywego i umarłego!...
 Pomrukiwali zebrani, ruszając ku wyjściu.
 — Jakiż więc koniec?... — spytał Baturin.
 — Ja chcę powtórzyć moją przysięgę!... — powiedział Beniowski.
 — A ja proponuję zwolnić Beniowskiego od