Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/252

—   244   —

rach!... A i obecnością swoją rozproszyłbyś wszelkie podejrzenia, wylęgłe z głupich bajek Izmaiłowa! Co, namyśl się!... Może pójdziesz?...
 — Żałuję bardzo, ale nie mogę! Ledwie się ruszam!... Mam ulanie żółci, a ten wasz sierżant swem zachowaniem mój stan pogorszył!
 — To też my cię poprowadzimy ostrożnie!... Mam ludzi, którzy ci iść pomogą. A nawet w potrzebie poniosą cię w lektyce.
 — Dzięki ci serdeczne, Nikandrze Gawryłowiczu, ale wcale iść nie mam zamiaru!...
 Zmienił się setnik na twarzy i krzyknął gburowato:
 — Nie pójdziesz!... Gwałtem cię zawlec tam rozkażę!...
 Roześmiał się Beniowski.
 — Za krótkie ręce, mości komendancie!
 — Bierzcie go, wiążcie!... — ryczał coraz głośniej rozłoszczony setnik.
 Wpadli kozacy, lecz na gwizdnięcie wyskoczyli z ukrycia związkowcy, schwycili wszystkich i nałożyli im pęta.
 Widząc się pokonanym, spokorniał Czernych i poprosił Beniowskiego, aby pozwolił mu napisać list do naczelnika.
 — Owszem, pod warunkiem, że ja go przeczytam, gdyż uważam cię za mego wojennego jeńca...
 — Aż tak!...
 — Aż tak!...
 Do krótkiego zawiadomienia komendanta, że