Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/78

—   70   —

 — Dziś wieczorem naczelnik zapowiedział mi swoją wizytę z całą rodziną.
 — Ho, ho!... A nas nie prosisz?...
 — Owszem. Rad będę bardzo!
 — Nie widzę bardzo radości! A któż tam będzie więcej?
 — Nikt.
 — Co za piekielna nuda!... A może przyprowadzić... Kobylina?
 — Nie wiem, czy wypada?... Będą panie!...
 — Czy wypada?... Patrzcie go! — zasyczał sekretarz. — Ech, Beniowski, Beniowski!...
 Beniowski uchwycił wzrok jaszczurczy urzędnika i rzekł łagodniej:
 — Jutro służę... z tym Kobylinym. Dziś, Sergjuszu Mikołajewiczu, doprawdy nie mogę!
 — A już idź, idź do swego fartuszka!... — roześmiał się sekretarz i dodał żart tak ordynarny, że Beniowski aż pobladł z gniewu. Pośpieszył więc wyjść, czując, że łatwo wybuchnąć może niebezpieczna zwada między nim a podrażnionymi urzędnikami.
 — Bielskiego!... Wołać Bielskiego!... Niech przyniesie skrzypce. I bez stołecznych obejdziemy się frantów!... Hulaliśmy bez nich, pohulamy i teraz!... — huczał gniewnie sekretarz.
 — Leć, Mitka, po Bielskiego! — rozkazywał podręcznemu kozakowi komendant.
 Jednocześnie z Beniowskim wysunął się na dziedziniec kozak Mitka.
 — Gdzie go znajdę, tego żebraka!... Pewnie