Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/88

—   80   —

 Nie znali go i patrzyli nań ciekawie, ale obojętnie; dopiero gdy stanął na stopniach schodków i spytał ich, kto zacz są, domyślili się, że on to jest Beniowskim, i zdjęli uszaste, podróżne czapki.
 — Wygnańcy jesteśmy z Wierchniego.
 — Czegóż chcecie?...
 Milczeli i kręcili w rękach czapki, przestępując z nogi na nogę.
 — Nieszczęśliwi jesteśmy... pozbawieni kraju swego i wolności... i wszelkiego prawa... — zaczął jeden.
 — Długo o tem gadać, więc może pan pozwoli...
 — Tu nieporęcznie... Należałoby opowiedzieć wszystko, porządnie od początku... więc może...
 Beniowski zdawał się wahać.
 — Chodźcie! — rzekł wreszcie — ale ja nie mam żadnych tajemnic. Jak się nazywacie i skąd jesteście?
 — Wszyscy jesteśmy z Wierchniego... Zwę się Iwaśkinym, a ci dwaj Wołodimirow i Puszkarew...
 Beniowski ruszył przodem i wprowadził gości do świetlicy.
 Iwaśkin obwiódł ją bystrem, lisiem spojrzeniem, poczem jego skośne, zielonawe oczki schowały się natychmiast pod opuszczone na dół powieki; dwaj jego towarzysze patrzyli z pewnym lękiem i zachwytem na wspaniałą, swobodną w ruchach, dumną postać Beniowskiego, podzi-