Strona:Wacław Sieroszewski - Beniowski II.djvu/96

—   88   —

 — Nie wiem!... — mruknął Iwaśkin. — Boję się... I ja jestem człowiekiem i nade mną litość powinniście mieć... A zresztą wszak nie udało się i nic nie będzie!
 — Ach, hultaju! Nie udało się!... Ładna obrona... — oburzał się Panow.
 — Sprawa jasna: żadnego z nich wypuścić stąd nie można... — gorączkował się Stiepanow.
 — Cóż ty na to, Beniowski?... Istotnie oni mogą zmyślić i nagadać Bóg wie co!... Nie słyszałeś jeszcze tego, co o tobie mówią z powodu wczorajszej egzekucji? Straszne rzeczy! Wszystko to się tak dziwnie splata... — szeptał cicho Chruszczów, chyląc się ku Beniowskiemu.
 Ten kręcił zlekka wąsa i namyślał się, zachowując pozorny spokój.
 — Dobrze!... Zatrzymajcie ich wszystkich trzech, ale nie róbcie im nic złego, dopóki sprawy nie wyjaśnię. Wy, Stiepanow z Panowym, zostaniecie przy nich na straży.
 — Ja nie mogę, muszę z tobą pójść... Mam do pogadania... wymawiał się Stiepanow.
 — W takim razie Winblath... Niech zostanie Winblath... A ty chodź ze mną zaraz; w drodze opowiesz, bo śpieszę się! — zwrócił się Beniowski do Stiepanowa.
 Czas dłuższy szli w milczeniu.
 — Jakże więc: uciekamy czy nie? — spytał wreszcie Stiepanow.
 — A ty jak myślisz?
 — Ja?... Doprawdy nic już nie wiem. Gdym