Strona:Wacław Sieroszewski - Brzask.djvu/183

śpiewała cieniutkim głosikiem... Lecz razu pewnego przestała nagle śpiewać i wpadła zdyszana do jurty:
 — Nie idzie...
 — Jakto nie idzie? Przecież słychać jak stąpa po ścieżce!
 — Mergeń... — wyjąkała pobladłemi ustami.
 Wszyscy rzucili się do drzwi. Grzegórz schwycił za siekierę. Ale na ścieżce nie było widać nikogo prócz Prąda; wprawdzie szedł prędko, gniewnie machał rękami i kosz niósł pusty, ale był to bezwarunkowo on, a nie... piekielnica, chyba, że w sprawę wmieszały się czary albo go ona z tyłu goniła.
 — Czy to ty jesteś Prądzie...
 — Ja! A co?... Przeklęta baba wyłamała przęsło i znów bucz utopiła... Nawet znaleźć go nie mogłem...
 Wszyscy plasnęli z rozpaczy rękami.
 — I że się też jej chce, w takie komary?
 — Co to dla niej znaczy? ma czółno, powiesi przed sobą w kociołku dymokur i płynie w dymie jak w domu... Nie to co my. Ach, nikczemna łotrzyca!...
 Mężczyźni naprędce uzbroili się i ruszyli łapać bucz i poprawiać przegrodę. Mieli niełatwe do spełnienia zadanie. Choć nieśli w ręku zapalone głownie i obmachiwali się wciąż niemi, komary zwartą ciemną chmurą obiegły ich