Strona:Wacław Sieroszewski - Brzask.djvu/231

dwa dni Prąd przewoził z wyspy. Były tam znaczne zapasy tranu, ryby suszonej, wreszcie odzież, naczynia, oręż, zrabowane przez nią w samotnych, opuszczonych na czas połowu, sadybach rybackich. Przeglądała je z dumą wojownika.
 — Dlaczego rozwiązaliście bez pozwolenia pęki ryby suszonej?! — spytała surowo.
 — Psuć się zaczęły... Trzeba było je zużyć! — odpowiedziała pospiesznie Anka.
 — Niech gniją, nie wasze! Dość, że oddałam wam sieci...
 — Sieci nasze były! — bąknął Grzegorz.
 — Były!... Czy mielibyście je, gdybym nie chciała?... Przecie przychodziłeś je zabrać, Grzegorzu, pamiętasz?
 — Wiedźma! — mruczał Grzegorz. — Kiedy siądę koło niej, zaraz na mnie z tej strony ciało drgać poczyna... I rany bardziej się ropią, od czasu, jak przyszła...
 — Ee! Darujcie jej! Już się chciała poprawić, ale tknęli ją żelazem w wątrobę. Wiadomo, że od wątroby złość... Poczekajcie, lato przyjdzie, pójdziemy sobie! — prosił Prąd.
 — Nie wiem, jak dotrwamy do lata! — zauważyła z westchnieniem Anka.
 Prąd też wzdychał, kiwał głową, uśmiechał się żałośnie i w poczuciu swej winy wyręczał Grzegorza gdzie mógł, pracował, ile sił stało.