Strona:Wacław Sieroszewski - Brzask.djvu/236

 — Jutro do roboty znowu wstaniecie o południu. Dość już nasuszyliście zębów!
 — Och, jaka skora napędzać do roboty innych! — szeptała, tuląc się do Grzegorza, Anka.
 — A niech tam! Dobrze, żeśmy się tu przenieśli, od razu mi w kościach ulżyło.
 — Spać tam spokojnie nie mogłam. Co się ta piekielnica ruszyła, zaraz budziłam się, zdawało mi się, że idzie z nożem.
 — Już śpij! Tu nie przyjdzie.
 — A co dalej?
 — Co dalej?... Zabiją ją... bo ona nie porzuci swych złodziejskich przyzwyczajeń i my zostaniemy z jej bogactwem.
 Mergeń coraz mocniej wzburzona, coraz częściej robiła Prądowi wyrzuty.
 — Opuszczasz mnie!... Zaniedbujesz!... Może durzysz się w tej dziuplastej wierzbie?
 — Ależ nie. Tylko ty nie lubisz rozmawiać, Mergeń... Czyż można zapomnieć o takiej doskonałej, jak ty, kobiecie?
 Słuchała jego pochwał, ale nie dopuszczała go do siebie. Stał jej się wstrętny. Prócz tego rany jego od zimna i pracy rozszerzyły się i więcej cuchnęły.
 — Widzisz, jakaś ty: ani sobie, ani ludziom!
 Ale ona wiedziała o takich, dla których byłaby dobra i chętna.
 — Milcz i wynoś się!