Strona:Wacław Sieroszewski - Brzask.djvu/44

 — O jej!... I jak jeszcze!... Ale! — dałem spokój.
 — Czy żonaci jesteście gospodarzu? — spróbowały moje towarzyszki z bardziej poetycznej beczki. Obrócił się do nich w pół ciała i spojrzał filuternie.
 — Żonaty... dwa roki. A co?
 — A dzieci masz?
 — Ni! Jeszcze czas.
 Rozśmiał się.
 — A żonę bijesz?
 — Biję, kiedy winowata. O jej!
 — A kiedyś ty winien, to co?
 — To jest kto? Ja, mówicie?! Ja nikogdy nie bywam winowaty!
 Był ogromnie zadowolony z wesołości, jaką wywołała jego odpowiedź i zaraz z tego skorzystał.
 — A jeśli ja tutaj zwrócę na inną drogę? To co? Gorsza, ale krócej...
 — Zwracaj!
 Wjechaliśmy pod cienie drzew na drożynę, gdzie koleiny ledwie znać było na mchach i igliwiu. Bryczka niemiłosiernie trzęsła się i stukała po korzeniach, przeskakiwała zwalone pnie i dziury wyrwisk. Leśne, nawykłe koniki stąpały po tych dylach, jak po równej drodze. Po niejakim czasie wyjechaliśmy na wielką, jasną polanę, oprawną ze wszech stron w ciemny