Strona:Wacław Sieroszewski - Dalaj-Lama Część druga.djvu/208

z cudzoziemcami, których polubiła tak bardzo, którzy tyle nowego wnieśli w jej życie, wyzwolili z przesądnych więzów jej duszę i zbliżyli ją do tego, którego od tak dawna kochała.
 — Będziesz mię pamiętała Haniu? — pytała, tuląc się do przyjaciółki, która gładziła pieszczotliwie twarde, ale już „nieklejone“ po mongolsku włosy.
 — Zawsze cię będę pamiętała, kochana!... Ale ty, to nas pewnie w twoim stepie prędko zapomnisz!?...
 — O czyż można zapomnieć to wszystko, co się stało, dzięki tobie „Biała Darichu“!
 — Och, nie nazywaj mię tak! — Zaraz przypomina mi się ten straszny klasztor!...
 — Gdybyś jednak nie była „Darichu“, czyby przyleciał do ciebie „niebieski ptak“!
 — To prawda!... — szepnęła cicho Hania z lekkim rumieńcem.
 Weszli mężczyźni.
 — No żegnajcie się, czas... Dnieje!... — powiedział głosem stanowczym Domicki.
 Dziewczęta padły sobie w objęcia, poczem Hania ubrała się w skórzaną kurtę i skórzany hełm z okularami, przypasała rewolwer i pośpieszyła za lotnikami. Motory już warczały. Maciek, świecąc sobie elektryczną latarką, drapał się po schodkach na swoje miejsce. Korczak obejmował za szyję i całował Szag-dura, poczem podał serdecznie obie ręce Tu-sziur.