Strona:Wacław Sieroszewski - Dalaj-Lama Część pierwsza.djvu/124

straszonej. Obciągnął na sobie nieśmiało połatany szynel wojskowy, starając się ukryć brak wszelkiej bielizny na szerokich, ogorzałych piersiach.
 — To panowie z Polski?... — wciąż pytał nieśmiało, nie spuszczając z nich niebieskich, dziecięcych oczów.
 — Nie, my nie z Polski!...
 — Jakże tak?...
 — My tu z pobliskiego miasteczka...
 — Acha!... — westchnął z rozczarowaniem. — Znaczy, nie z Polski?...
 Chciał iść z nimi; lecz Władysław wstrzymał go ruchem ręki.
 — Obiecaliście popilnować!...
 — A no juściż!... Będę pilnował... A wrócicie?
 — Wrócimy, wrócimy!... Znacie Mikitę?... Co to za jeden?
 — No, taki... jak wszystkie tutaj!... Niebardzo... To do niego?...
 — Bywajcie zdrowi, Macieju!...
 — Wracajcie z Bogiem, ale pospieszajcie, bo rychło obiad!...
 Skoro tylko minęli kopalnię, rzucili się nieledwie biegiem, rozumiejąc jak nieostrożnie uczynili, porzucając w lesie swe rzeczy.
 — I takby je nam odebrano!... — usprawiedliwiał się Władysław. — Należało nie zatrzymywać się... Mówiłem...