Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/154

 — Dobrze, niech zostanie!... — zgadzał się Tomek.
 — Głupi Grzela, słyszysz! Zgódź się, chodź!... — nalegała baba.
 — Nie!... — wrzeszczał szynkarz, wymachując głownią, gdyż owady znowu ruszyły do szturmu.
 Tymczasem szynkarka, wypuszczona przez nie na rozkaz Tomka, przemknęła się do komory, a stamtąd tylnemi drzwiami do śpiżarki. Tomek szedł za nią krok wkrok z ciupagą w ręku, gotowy do obrony w razie napaści. W śpiżarce na półce znalazł swój obrusik, swój młyneczek, a nawet, ku wielkiej swojej radości, płócienka, zapisane pismem królewny.
 — Nawet to skradł mi łotr!... I co mu z tego? — pytał z goryczą Tomek.
 — Myślał, że to największy skarb, bo nie mówiliście o tem nic!... — tłumaczyła szynkarka.
 Tomek schował pismo królewny na piersiach i udał się do chlewka, gdzie Grzela ukrył kózkę. Zobaczywszy go, zwierzątko zabeczało radośnie i nieproszone wystuknęło kopytkiem złotego dukata.
 — To dla ciebie, szynkarko, za wczorajszą