Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/160

tam wie, jak będzie!... A może Bóg da, że chmurę tę nad nami przeniesie!...
 Spojrzała nań żałośnie i zakryła fartuchem drżące usta. Tomek się odwrócił, było mu przykro.
 — Już wy, matulu, nie wypominajcie!... Co było, to było!...
 — Juścić nie będę, ale ludzie to nieprędko zamilkną!...
 — Przyzwyczają się i zapomną!...
 — Dałby Bóg!...
 Dzień cały chodził Tomek po gospodarstwie, oglądał, co jest, w pamięci sobie notował, czego brak, na palcach liczył, co trzeba zrobić, czego dokupić. Przedewszystkiem konia, krową, porządny statek gospodarczy.
 Kiedy szedł przez ulicę, albo w zamyśleniu po miedzach krążył, sąsiedzi przyglądali mu się zdaleka, z pod oka, nieufnie. Cała kupa dzieci śledziła go z oddala. Ale, że chodził spokojnie, patrzał otwarcie, wesoło, — nie zaczepiali go. A kiedy nazajutrz wziął się do roboty, ten i ów z młodzieży okrzyknął go, witając:
 — Hej, Tomek, wróciłeś?
 — A wróciłem!
 — No i co?