Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/161

 — A nic. Będziem się dźwigać!
 — Dopomóż ci Boże!...
 — Bóg zapłać!
 Wieczorami, wsparłszy łokcie na zapłociu, wypytywały wdowę sąsiadki:
 — Cóż tam wasz Tomek, Jakubowa, wrócił?
 — Wrócił, wrócił!... Robi!...
 — I nic!... Nie pokazuje!...
 — Zdrowiuśki. Wesoły, gwiżdże, ze mną żartuje!... Chce konia i krowę kupować!...
 — A ma zaco?
 — Ma. Złote widziałam u niego pieniądze!...
 — I nie boicie się?
 — Czego się mam bać. Chodził w świat i zarobił.
 Gruchnęła wieść po okolicy. Jedni mówili, że Tomek skarb wykopał, drudzy, że w Ameryce moc pieniędzy zarobił, inni znowu dowodzili, że najpewniej ze zbójnikami chodził, a może jeszcze i teraz cichaczem chodzi.
 Nawet strażnik z tego powodu do Tomkowego obejścia zajrzał, wdowę wypytywał i samego Tomka zagabnął.
 — Gadają, że ty chodził do Ameryki bez paszportu!...
 — Niech gadają!..