Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/166

 — I to dobrze, kiedy człowiek choć swojej biedzie zaradzi!... Gdzie zaś o wszystkich myśleć!... — wtrącił cicho Maciek.
 — Sam człowiek zosobna biedy nie zniszczy, zła, grzechu, nieszczęścia ani swego, ani cudzego nie wypleni!... Wszyscy odrazu dźwignąć się muszą!... — dowodził gorąco Tomek.
 — Łatwo powiedzieć! Ale jak, ale jak zrobić?... — powtarzał Maciek, wciąż kiwając zwieszoną głową.
 — Tego właśnie w księgach szukam, bo nie wiem!... — przyznał się skromnie Tomek.
 — Tyle to i ja bez czytania wiem!... — rozśmiał się Kuba.
 — A zawsze coś niecoś on tam wyczytał!... Patrz, jaką chałupę dźwiga i drzewek w ogródku ponasadzał!... — bronił Tomka Maciej.
 — Zpieniędzmi to każdy mądry!.. — wstawił zgryźliwie Kuba.
 Zaczerwienił się Tomek, ale milczał. Bolały go te ciągłe przytyki do jego niewiadomych skarbów, przyniesionych ze świata. Mówić jednak o wietrze północnym i jego darach nie mógł, gdyż rozumiał, że nikt mu nie uwierzy, a gadać jeno zaczną znów o jego warjactwie.
 Zacinał zęby, pracował uparcie i czekał cier-