Strona:Wacław Sieroszewski - Dary wiatru północnego.djvu/198

 — Dalej, towarzysze, chodźcie! Już tutaj nic nie będzie... Niech przy otworze zostanie dwóch i pali w łeb każdemu, kto się pokaże, a wy reszta chodźcie tu... Przetulniemy do otworu ten oto głaz, żeby nie mogli wyleźć z pieczary i napaść na nas... Przyniesiemy ze skarbca zbójnickiego łomy żelazne i smolniaki; jest ich tam poddostatkiem...
 Oświetlili pieczarę przyniesionemi pochodniami. Podważyli drągami wielkie głazisko, co leżało nieopodal i którem przedtem pewnie zamykano w potrzebie otwór tajnego wyjścia. Niezadługo ciężka opoka legła na dziurze jak wieko.
 — A teraz wstawajcie!... — zwrócił się Tomek do zbójników.
 Nie ruszali się.
 — Myślicie, że będziemy z wami żartować?! Hej, chłopcy, bierzcie pierwszego z brzegu!
 Chwycili pod ramiona i podnieśli chłopaka, niewiele co starszego od nich, bladego jak chusta.
 — Gadaj, gdzie Królewna?
 — Nie wiem!...
 — Prowadźcie go do wodospadu!... — kazał Tomek.